De oudst bekende voormoeder van mijn voorvader Hugo I “de Grote” van Vermandois  (1057 – 1102)  is  Sophia (± 955 – ….) gehuwd met Miesceslaus van de Abodriten.

Wapen van Vermandois

1. Sophia
Geboren omstreeks 955. Van haar afkomst is niets bekend.
Zij was gehuwd met Miesceslaus van de Abodriten. Geboren rond 950.
Dochter:

• Estrid van Mecklenburg (Volgt 2)

3. Ingegerd van Zweden
Geboren circa 1001, overleden op 10 februari 1050. Dochter van Estrid van Mecklenburg en Olof II van Zweden (Zie Koningen van Zweden nr. 8).
Zij was in 1019 gehuwd met  Jaroslav I de Wijze, grootvorst van Kiev. Geboren te Kiev, circa 978, overleden te Vychhorod, op 20 februari 1054. Hij was een van de vele zonen van Vladimir van Kiev (Zie Grootvorsten van Kiev nr. 4) en uiteindelijk alleenheerser van het rijk van Kiev. 
Ingegerd was oorspronkelijk verloofd met Olaf II van Noorwegen, maar die verloving werd verbroken om met Jaroslav te kunnen trouwen.
Zij kregen de volgende kinderen:

• Vladimir (1020 – Novgorod, 1052), 1043 prins van Novgorod.
• Anastasia (Volgt Grootvorsten van Kiev nr. 6a), tweede vrouw van Andreas I van Hongarije, na diens dood non in de abdij van Admont
• Izjaslav I van Kiev
• Elisabeth huwde met koning Harald III van Noorwegen.
• Svjatoslav II van Kiev
• Vsevolod I van Kiev (Volgt Grootvorsten van Kiev nr. 6b)
• Vjatsjeslav (ovl. ca. 1057), prins van Smolensk
• Anna van Kiev (Volgt 4)

4. Anna van Kiev
Geboren te Kiev in 1036, overleden op 5 september omstreeks 1075. Zij was een dochter van de vorst van Kiev, Jaroslav de Wijze (Zie Grootvorsten van Kiev nr. 5) en Ingegred van Zweden (Zie Koningen van Zweden nr. 9). Na de dood van zijn eerste echtgenote Mathilde, zocht Hendrik I van Frankrijk in de Europese vorstenhuizen een nieuwe echtgenote, maar hij vond niemand die niet nauw met hem verwant was. Tenslotte vond hij een nieuwe echtgenote in het afgelegen Kiev en huwde met Anna in 1051.

Anna introduceerde de Griekse naam Filips in West-Europa. Zij bracht een missaal mee naar Frankrijk dat sindsdien in de kathedraal van Reims werd gebruikt om nieuwe koningen en koninginnen in te zweren. Het missaal was in Oudkerkslavisch en kon in 1771 nog door Peter de Grote worden gelezen.

Na de dood van Hendrik in 1060, was Anna (samen met Boudewijn V van Vlaanderen) regentes over haar zoon Filips I. Anna was een geletterde vrouw – hoogst uitzonderlijk voor die tijd – maar toch riep zij enige tegenstand op wegens haar onvoldoende kennis van het Frans. In 1062 hertrouwde zij met Rudolf van Valois, die voor Anna zijn vrouw Eleonora verstootte. Het koppel werd daarop door paus Alexander II geëxcommuniceerd wegens overspel. Anna moest daardoor haar positie aan het hof opgeven. In 1065 stichtte ze een kerk en abdij te Senlis (Oise). Na het overlijden van Rudolf in 1074 keerde ze terug aan het hof. Ze is begraven in de abdij van La Ferté-Alais.

Zij werd de moeder van

• Filips I van Frankrijk   1052 – 1108 (Volgt Capetingers Koningen van Frankrijk nr. 10a)
• Hugo I “de Grote” van Vermandois   1057 – 1102 (Volgt 5)
• Robert  ± 1055 – ± 1060)
• Emma 

Hugo I “de Grote” van Vermandois

5. Hugo I van Vermandois, bijgenaamd de Grote
Geboren circa 1053, overleden te Tarsus, op 18 oktober 1101.
Hij was een zoon van Hendrik I van Frankrijk (Zie Capetingers Koningen van Frankrijk nr. 10a) en van Anna van Kiev (Zie Grootvorsten van Kiev nr. 6). Hij was getrouwd met Adelheid (1062-1122), erfdochter van Herbert IV van Vermandois (Zie Graven van Vermandois nr. 7) en verwierf zo de graafschappen Vermandois en Valois in 1080.

In het voorjaar van 1096 bereikte het nieuws over een kruistocht naar het Heilige land, het hof van de Franse koning. Filips en Hugo discussieerden over een mogelijke deelname, echter Filips was geëxcommuniceerd door de paus. Hugo zou overstag zijn gegaan na een maansverduistering op 11 februari, waarna hij besloot deel te nemen.In de zomer vertrok Hugo’s leger vanuit Frankrijk naar Italië, waar vandaan ze de Adriatische zee zouden oversteken, om zo naar het Byzantijnse Rijk te reizen, terwijl de meeste andere kruisvaarders over land naar Constantinopel reisden. Onderweg sloten zich soldaten aan die onder leiding stonden van de kruisvaarder Emich. Deze was verslagen bij het Hongaarse rijk. Hugo stak de Adriatische zee over ter hoogte van Bari. Onderweg werden veel schepen van Hugo gekelderd, doordat de schepen vlak bij de haven van Dyrrhachiumin in een storm terechtkwamen.Hugo en het grootste gedeelte van zijn leger kon worden gered en werden verder geëscorteerd naar Constantinopel, waar ze arriveerden in november 1096. Vooraf had Hugo een hoogst arrogante brief gestuurd naar keizer Alexius I van Byzantium, volgens de keizers biografie, geschreven door zijn dochter Anna, waarin zou staan dat hij een onderhoud met Alexius eiste.Verder stond er: Weet, o koning dat ik koning der koningen ben, en superieur aan allen ben die zich onder de hemelen bevinden. Je hebt nu toestemming om me te begroeten, tijdens mijn aankomst en me te ontvangen met grote bewondering, als dank voor mijn nobelheid.

Hugo tegenover Alexius, die zijn eed van vazalschap onder druk aflegt. Illustratie uit Willem van Tyrus (historia..).

Alexius was echter bedachtzaam, nadat hij al eerder dat jaar een groot aantal landlopers onder leiding van Pieter de kluizenaar zijn territorium had laten passeren. Alexius liet Hugo gijzelen in een abdij, net zo lang tot hij een eed van vazalschap aan hem zou afleggen. Hugo zwichtte na een tijdje en legde de eed af in het paleis van Alexius, waarna hij vrij man was en zich kon aansluiten bij de kruisvaarders in Nicea. Daar vond het Beleg van Nicea plaats vanaf juni 1097. Het beleg verliep succesvol en daarop volgde nog de Slag bij Dorylaeum. Hugo verbleef tijdens zijn reis in het contingent van Godfried van Bouillonen drukte zich niet uit als een koningsleider, maar kreeg waardering voor zijn cavalerie met hun kundige stuit aanvallen. Tijdens het Beleg van Antiochië in 1098 werd de rantsoennood erg hoog en konden de kruisvaarders de stad maar niet innemen. Hugo werd naar Constantinopel gestuurd om te onderhandelen. Alexius was niet geïnteresseerd, maar stuurde enkele maanden later alsnog versterking. Ondertussen was Hugo niet teruggekeerd naar Antiochië, maar huiswaarts gekeerd richting Frankrijk. Hij kreeg echter kritiek te verduren dat hij zijn pelgrimstocht niet had afgemaakt en Jeruzalemhad laten vallen. Zelfs Paus Paschalis II had gedreigd om Hugo net als zijn broer Filips te excommuniceren. Hij ging dan ook mee met deKruisvaart van 1101 om alsnog zijn reis te vervullen. In Anatolië was echter dit keer het collectief ver te zoeken, terwijl de Turken nu wel een bondgenootschap hadden gesloten met de omringde moslimstaten. Bij Heraclea werden Hugo en zijn metgezellen aangevallen en verslagen. Hugo hield ernstige verwondingen eraan over en overleed enkele dagen later in Tarsus, waar hij werd begraven in de Sint-Pauluskerk.